จัดอันดับประชุมวิชาการ

ในวงวิชาการเรื่องวารสารไหนดี ไม่ดี ตอนนี้มีดัชนีชี้วัดแล้ว แล้วประชุมวิชาการหล่ะ หลายคนบอกว่า
ระดับของประชุมวิชาการนั้นเทียบไม่ได้กับการตีพิมพ์ในวารสาร บางที่ยอมให้สามประชุมวิชาการ
เท่ากับหนึ่งวารสาร

ระดับของประชุมวิชาการการนั้นถ้าบอกว่า พวก Workshop ประชุมวิชาการที่ส่งบทคัดย่อแล้วรับ
เลย นั้นดูเหมือนจะไม่มีความหมาย ถ้าพูดภาษาวงวิชาการก็คือ ไม่นับแต้ม มีอาจารย์หลายคนที่รู้จัก
บอกว่าที่อังกฤษ(แกเป็นอาจารย์อยู่ที่นั่น) ถ้าพูดถึงผลงานของอาจารย์ก็จะนับแต่ตีพิมพ์ลงใน
วารสารเท่านั้น อย่างนี้ยุติธรรมหรือเปล่า

เราลองมาดูตัวเลขความยากง่ายเหล่านี้ดูนะครับ

1. EECON30 ปีที่ผ่านมา มีบทความส่งเข้าไป 426 บทความ และได้รับการตอบรับ 334 บท
   ความ คิดง่าย ๆ ก็มีบทความที่ถูกปฏิเสธ 21.6 % นับว่าไม่เลวทีเดียวกับความยาก
   
2. MSC 2007 (IEEE Multi-conference on Systems and Control) มีบทความที่ส่ง
   808 บทความ และได้รับการตอบรับ 432 บทความ นั่นคือถูกปฏิเสธไป 47 % จะเห็น
   ว่ายากกว่าEECON 30 ถึงสองเท่า
3. The 6th IEEE International Conference on Control and Automation (ICCA2007)
   มีคนส่งบทความ 1221 บทความ ตอบรับ 660 บทความ 46% ถูกปฏิเสธ
4. The 15th Mediterranean Conference on Control and Automation (MED'07)
   มีคนส่ง 415 บทความ และได้รับการตอบรับถึง 323 บทความ นับว่าไล่เลี่ยกับ
   EECON 30
5. The 2007 American Control Conference (ACC) มีส่งมากถึง 1788 บทความ และ
   ได้รับการตอบรับถึง 1142 บทความ (แสดงให้เห็นความใหญ่โตของงาน) ถูกปฏิเสธ
   ไป 36%
6. The 45th IEEE Conference on Decision and Control (CDC 2006) มีคนส่ง
   1920 บทความ และรับเพียง 1081 บทความหรือ 56% เท่านั้น (ปฏิเสธไป 44%) 

จำนวนคนส่งคนถูกปฏิเสธนั้น น่าจะวัดความมีชื่อเสียงและความน่าเชื่อถือของประชุมวิชาการนั้น ๆ
ได้เป็นอย่างดี อย่าง The 17th IFAC World Congress 2008 มีคนส่งถึงสามพันกว่าบทความ น่า
จะถูกปฏิเสธไปประมาณ 35% (คาดการณ์)

หลัง ๆ เราจะเห็นว่าประชุมวิชาการใหญ่ ๆ ปัจจุบันสามารถรับคนได้มากขึ้น ไม่งั้นจำนวนบทความที่
ถูกปฏิเสธก็จะมากกว่า 50 % ด้วยข้อจำกัดของสถานที่ แต่จริง ๆ แล้วคุณภาพของบทความดีเพียง
พอก็เพราะมีรูปแบบการนำเสนอใหม่คือ Interactive poster ซึ่งระดับนั้นเทียบเท่ากันกับ Oral
presentation มาตรฐานการตอบรับหรือปฏิเสธใช้มาตรฐานเดียวกัน (บางประชุมวิชาการระดับตรงนี้
จะไม่เท่ากัน)

ถ้าจะสรุปง่าย ๆ ก็จะพบว่าประชุมวิชาการใหญ่ ๆ ระดับโลกเหล่านี้ จะมีเปอร์เซ็นต์การปฏิเสธที่สูง
มาก (เพื่อนที่นั่งทำงานข้าง ๆ ซึ่งใหม่ในวงการ ถามว่าประชุมวิชาการเขามีปฏิเสธบทความด้วยเหรอ
เห็นส่งไปห่วยอย่างไรก็รับหมด) ดังนั้นปฏิเสธไม่ได้ว่าความยากนั้นบางทียากกว่า การส่งไปยัง
วารสารหลาย
ๆ อันเสียอีก ผมว่าไม่นานการพิจารณาผลงานของอาจารย์ในมหาวิทยาลัยไทยอาจจะเริ่มกำหนดเป็น
ลายลักษณ์อักษรแล้วว่าประชุมวิชาการไหนนับแต้ม อันไหนไม่นับ